RODE KAART

Vroegindeweij ziet rode kaart na schwalbe tegenstander (artist's impression)

Ik had al gelijk zoiets van dit kantelt de verkeerde kant op, maar toen het schrijven van de heren Uitetei en Schoffel op de mat viel, voelde het toch even alsof de advocaat van de duivel een nieuwe aanvliegroute had uitgezocht.

Inmiddels voelt het toch anders. Het voelt nu alsof je te maken hebt met een matig begaafde voetballer die constant spuugt, duwt en trekt, die elleboogstoten uitdeelt, veel te gretig naar de grond gaat en bij het minste of geringste bij de scheidsrechter zeurt om een kaart voor zijn tegenstander. Het voelt alsof de scheidsrechter deze keer in een schwalbe is getrapt en jou ten onrechte van het veld stuurt.

Rechters horen zonder aanzien des persoons te oordelen, ze horen blind te zijn. Maar ik hoop dat op 20 september zal blijken dat de rechter zijn ogen open heeft gehad. Tot die tijd blijf ik even buiten de lijnen.

Bart Vroegindeweij,
coach/trainer en blogbeheerder

EVEN GEDULD AUB

Advocatenduo Remco Uitetei (links) en Erik Jan Schoffel (midden) met opdrachtgever Lex Roover van de MSG

Wegen en middelen rechtens

Ik had al zoiets van ik ben er bang voor en ja hoor, vanmorgen was het bingo-de-luxe met een sterretje! Een aangetekend schrijven van advocatenkantoor Uitetei & Schoffel, met daarin de mededeling, dat

"in afwachting van een definitieve uitspraak van de kantonrechter, verdere publicaties over de Raad van Toezicht alsmede de Raad van Bestuur van de Meerwijkse ScholenGroep op dit weblog niet langer zullen worden toegestaan".

"Daarom ontvangt u deze voorlopige beschikking waarin een administratieve sanctie aan u is opgelegd voor het geval u zich niet kunt of wilt conformeren aan het beleid zoals dat door de Raad van Bestuur is vastgesteld. Bij niet-conformering kiest u voor tenuitvoerlegging door mogelijke inbeslagname van goederen van gerekwireerde, wier onroerende goederen daaronder begrepen, en voorts door alle andere wegen en middelen rechtens."

Dat is niet niks, zo op het eerste gezicht.

Voorspelbare onbetrouwbaarheid

Ik zou natuurlijk kunnen zeggen dat de Raad van Bestuur voorspelbaar is in zijn onbetrouwbaarheid, maar dat doe ik niet. Ik zou kunnen zeggen dat iedereen die werkelijk gelooft dat het alleen maar aan de communicatie ligt, een naieve domoor is, maar dat is het intrappen van een open deur en dat doe ik dus ook niet. Ik zou evenmin durven beweren dat Uitetei en Schoffel ordinaire oplichters zijn, die zich voor veel geld hebben laten inhuren om met stoere woorden en loze formuleringen iets van loyaliteit af te dwingen, maar verrassend was hun schrijven wel een beetje.

Het lijkt me veel verstandiger om een stukje radiostilte in te voeren totdat de rechter op 20 september een oordeel heeft uitgesproken. Zo snel mogelijk daarna laat ik weer iets van me horen.

Als ik hier dan nog werk, tenminste.

Bart Vroegindeweij,
mental coach, trainer en blogbeheerder

DONKERE WOLKEN

Donkere wolken pakken zich samen  (foto: courtesy Guggenheim Bilbao)

Ik had meteen al zoiets van is dit wel okee, gaat dit 'm wel worden? Natuurlijk moet je je schaduw meenemen om te kunnen groeien, maar het voelt grauw en alles. Opeens de raad van toezicht zo volop in de schijnwerpers, zo´n communicatieadviseur die nodig is om het evenwicht te herstellen... ik wéét het nog niet, ik weet niet of ik wel helemaal blij moet worden van alle nieuw gewonnen inzichten in onszelf. Iets voelt er donker op dit moment, maar wat het precies is durf ik nog geen handjes en voetjes te geven. Er hangt iets in de lucht, er staat iets aan te komen. En daar moet je heel open over zijn, volgens de communicatieadviseur. Voor de zekerheid doe ik dat dus maar.

Bart Vroegindeweij, mental coach en adviseur

Dit bericht is afkomstig van Vroegindeweij, mental coaching en blogbeheer

TINY TALKS

TINY OUDEWATER is weer boven water. Jarenlang wist de voorzitter van de Raad van Toezicht van de Meerwijkse ScholenGroep alle media te ontlopen door zich te verschansen in een niet onaardig optrekje aan de Costa Azada in ZONNIG SPANJE. Onze verslaggever Jean-Paul Stinissen wist haar niet alleen op te sporen, hij slaagde er na enige consumpties en dreigementen zelfs in om haar tot een openhartig interview te bewegen. Vandaag deel 2 van een OPMERKELIJK VERHAAL.

U woont nu niet bepaald dicht bij de Meerwijkse Scholengroep. Belemmert dat u niet in uw werk als voorzitter van de Raad van Toezicht?
Natuurlijk mis ik hier wel een paar dingen, zoals salmiakdrop, oude genever en stroopwafels, maar nee, naar Holland verlang ik eigenlijk nooit terug. De middelmaat maakt er de dienst uit, een zesje is goed genoeg en zodra je maar een pink boven het maaiveld uitsteekt betaal je meteen drie keer zoveel belasting. Alleen al het bestaan van zo'n balkenendenorm zegt toch feitelijk alles? Bovendien is het er veel te vol met al die theedrinkende gelukzoekers, wie van waarden en normen geen kaas gegeten hebben, de goeden niet te na gesproken natuurlijk. Oude boerenkaas mis ik trouwens ook nog wel eens, maar voor de rest kun je hier gewoon alles krijgen en meestal nog veel goedkoper ook. 

Kazan, waakhond in opleiding (foto aangeleverd)

Eigenlijk bedoel ik het andersom. Wat heeft de MSG aan een voorzitter van de Raad van Toezicht, die het grootste deel van het jaar in Spanje verblijft?

Ook voor de sociale contacten hoef ik niet zo nodig terug naar Nederland. Na vijftien jaar heb ik hier een aardig netwerk van kennissen opgebouwd, vooral ook dankzij de werkgroep gezelschapsdieren, waarvan ik de afdeling halma leid. Met de MSG heb ik afgesproken dat ik ze niet voor de voeten ga lopen. Twee of drie keer per jaar vlieg ik naar Holland voor een vergadering en voor de rest skype ik af en toe met Max over lopende kwesties. En ik lever natuurlijk de honden voor de beveiliging.

Toezicht houden kan dus ook van een afstand?

Dat kan niet alleen op afstand, dat moet ook op afstand, als je tenminste voldoende afstand wilt bewaren om een frisse kijk te behouden. Het is zó twintigste-eeuws om als bestuurder ergens bovenop te willen zitten. Al een aantal jaren geleden heeft Max besloten dat we een Raad van Toezicht op afstand zouden worden. Daarom ook heeft hij voor mij en mijn Tim zaliger dit huis laten bouwen. In ruil daarvoor hebben wij alle bevoegdheden doorgemandateerd aan de Raad van Bestuur.

Maar uiteindelijk blijft u als toezichthouder wel verantwoordelijk.

Een fout wie veel ouders maken is dat ze hun kinderen niet durven loslaten. Voordat mijn man en ik die fout zelf maakten, maakten we hem niet. Bovendien is Max al sinds jaar en dag meerderjarig, dus wettelijk gezien mág hij ook zijn eigen beslissingen nemen.

Max ligt anders op dit moment wel behoorlijk onder vuur vanwege die beslissingen. Hij zou bijvoorbeeld leerfabrieken maken van de scholen...

Ach welnee, onze Max zou zoiets nooit doen, De media hebben zijn woorden verdraaid en uit hun verband gerukt. Ze lenen hun oor maar al te graag aan die eeuwige relschoppers van het Leeghwater College. Maar zelfs als het wél zo is, dan komt het door foute vrienden als die Roel en die Loek, wie alleen maar uit zijn op eigen glorie en fortuin.

Kleine Max in opleiding (foto aangeleverd)

... en docenten zouden tegen hun zin worden overgeplaatst of worden weggetreiterd?

Pure onzin! Uit de lucht gegrepen indianenverhalen om Max te demoniseren. Onze Max zou zoiets nooit doen. Hij is vroeger juist zelf heel erg gepest.

Dat zegt u als voorzitter van de raad van toezicht van de MSG?

Ik ben niet gauw boos of verdrietig, en ik ben de laatste om me ergens mee te bemoeien, maar je kind blijft altijd je kind. Toch?

Dit artikel is geplaatst met medeweten van de Raad van Toezicht

EEN DAGJE AAN ZEE



Zelfs gedurende zijn vakantie werkt voorzitter Offenbaach
hard aan de verbetering van zijn communicatievaardigheden!

Kraaiend van plezier rende de kleine met zijn zwembandjes naar de vloedlijn, een emmertje in zijn linker- en een schepje in zijn rechterhand. Wat een mooi zandkasteel had hij gebouwd; opa en oma waren er helemaal ondersteboven van, zo mooi! Wel drie torens had het en elke toren had hij rondom met roze en gele schelpjes versierd. Nu ging hij eerst maar eens lekker met zijn voetjes door het schuim spetteren en wie weet, misschien wilde oma straks wel een eindje met hem mee de zee in.

Maar wat was dát? Wie kwam daar in volle galop aanstuiven op een geleend paard? Dat leek warempel de voorzitter wel. Welaan jongens, het wás ook oom voorzitter, driftig zwaaiend met een tijdschrift. Pas op het laatste moment trok oom voorzitter hard aan de teugels, zodat zijn fiere rijdier precies midden op het kasteel tot stilstand kwam. Oeps, dat vond de kleine niet echt leuk, maar nog voor hij een traantje had kunnen laten was oom voorzitter al losgebarsten. "Het zijn ook altijd diezelfde raddraaiers van het Leeghwater!", brieste hij. "Huur je speciaal voor die recidivisten een heel adviesbureau in om met ze te kunnen communiceren, en dan krijg je te horen dat jip-en-janneketaal averechts werkt. Maar ze zullen het weten, we zullen ze eens een flinke poep laten ruiken, daar op dat Leeghwater College. Mij een beetje zand in de ogen strooien met hun 360-graden feedbackgedoe, hoe durven ze! Vanaf nu niks geen gejanneke meer, de boom in met dat adviesbureau en de ondernemingsraad kan wat mij betreft ook opzouten. We zullen wel eens zien wie hier de baas is, want toevallig ben ik dat en dat is niet toevallig!"


Terwijl oom voorzitter nog een tijdje zo doorraasde, maakt de kleine dat hij wegkwam. Tegen oom voorzitter kon hij toch niet op.

En zo zie je maar weer jongens, spreken is zilver, maar zwijgen is de moeder van de porseleinkast!

Dit bericht is in opdracht van de Raad van Toezicht geconcipieerd door coomunicatie-adviesbureau Waterdonk & Co

MEANWHILE AT PHILLIES'

ESSIAEN Design heeft dit bericht gestyled in opdracht van communicatie-adviesbureau Waterdonk & Co

WE'VE GOT HER!

EXCENTRIEKE MILJONAIRE

DUIKT OP AAN SPAANSE COSTA

TINEKE OUDEWATER, Tiny voor intimi, is terecht. De tot dusverre publiciteitsschuwe voorzitter van de Raad van Toezicht van de Meerwijkse ScholenGroep blijkt al jaren in zonnig SPANJE te wonen, in een niet onaardig optrekje aan de Costa Azada. Daar is ze als lid van de werkgroep gezelschaps-dieren een graag geziene gast op de vele party´s van haar welgestelde streekgenoten. Onze verslaggever Jean-Paul Stinissen zocht haar op en wist haar na enige consumpties en dreigementen tot een openhartig interview te bewegen. Vandaag deel 1 van een OPMERKELIJK VERHAAL.

CASATINI, Oudewaters zwaarbeveiligde landhuis aan de Costa Azada

Jarenlang hebt u alle publiciteit gemeden. En nu?

Nu wil ik opeens wel iets zeggen. Volgens de regels moet ik naar buiten toe mijn mond houden. Maar hoe meer ik over de regels van de raad van toezicht nadenk, hoe meer ik tot de conclusie kom dat ik mijn eigen regels moet maken. Als ik zie dat bepaalde zaken fout gaan en ik dan mijn mond moet houden, wordt het belang van de MSG en het centraal comité geschaad. Het is simpel, wat voor regels en wetten er ook zijn, het belang van de scholengroep gaat boven alles. Omdat ik dat belang wil beschermen, zal ik het dus anders moeten aanpakken dan de regels aangeven. Ik trek nu mijn mond open, juist in het belang van de MSG.

U stond niet alleen te boek als publiciteitsschuw, maar ook als excentriek.

Het is zó typisch Hollands om iedereen wie een béétje boven het maaiveld uitsteekt maar meteen weg te zetten als arrogant of excentriek, of allebei. Succes wekt kennelijk afgunst, maar dat is toch geen reden om iemand meteen met de grond gelijk te maken? Ik zal niet zo gauw op de PP stemmen, vooral ook niet omdat ik hier helemaal niet mag stemmen, maar daar heeft hij wel een punt. We moeten nu eenmaal verder kijken dan het maaiveld hoog is en dan zeg ik op mijn beurt: lange neus naar Holland! Als het je niet bevalt ga je toch lekker terug naar je achterlijke zandbak? Hier aan de costa ligt het maaiveld tenminste op fatsoenlijke stahoogte.

Dat zegt u als privépersoon of als voorzitter van de raad van toezicht van de MSG?
Ik ben niet gauw boos of verdrietig, en ik ben de laatste om me ergens mee te bemoeien, maar ik maak me op dit moment wel wat zorgen om wat er allemaal gebeurt in de MSG, en dan vooral op dat Leeghwater College. Het is toch van de gekke dat iemand als Max, wie zich dag en nacht de benen uit zijn naad netwerkt om iets moois neer te zetten, zo wordt gecriminaliseerd door een paar afzijdigen, wie allerlei ophitsende stukken in de krant laten zetten?

Maar waar rook is, is meestal toch ook vuur?
Onze Max maakt eigenlijk nooit fouten, want hij heeft enorme moeite om zich te vergissen. Voordat hij een fout maakt, maakt hij die fout niet. Omdat nu eenmaal alles is doorgemandateerd aan de Raad van Bestuur, neemt Max altijd zélf de beslissingen. Dus als iemand tegen hem zou zeggen: 'Je doet iets niet goed', dan zegt hij: 'Dat beslis jij niet, dat beslis ik'. Zo simpel is dat.

Volgende week deel 2



Dit artikel is zonder medeweten abusievelijk overgenomen door communicatie-adviesbureau Waterdonk & Co

UPDATERE NECESSE EST

MESSIAEN Design heeft zich in opdracht van communicatie-adviesbureau Waterdonk & Co liefdevol ontfermd over de vormgeving van dit bericht.

KLEURRIJK COMMUNICEREN

Glunderend van trots zwaaide de kleine met de oorkonde, die de burgemeester hem persoonlijk was komen overhandigen. De prijs voor de mooiste kleurplaat, wie had dát kunnen denken? Een echte feestdag was het. Wat zouden opa en oma wel niet zeggen zijn als ze het nieuws hoorden! En dan die honderd gulden, die ook nog bij de prijs hoorden, die gingen natuurlijk in zijn spaarpot. Of zou hij er een beetje van gebruiken om nu eindelijk een doosje van die heuse Zwitserse kleurpotloden te kopen?

Maar wat was dát? Wie kwam daar aangestoven? Dat leek warempel de voorzitter wel! Welaan jongens, het wás ook oom voorzitter, op een motorvoertuig van de zaak. "Pompompiedom, gewónnen, de zil-ver-vloohoohoohoot, hij heeft...", zong oom voorzitter vrolijk. "Laat 's even zien wat je daar hebt, jochie. Geef maar hier, die centjes, die zal ik netjes op de bank zetten totdat ik er een mooie bestemming voor heb gevonden. En hou 's op met dat gejammer, je hebt tenslotte onder schooltijd zitten kleuren, dus is die prijs voor de hele school. Makkelijk zat!"

De kleine sprongen de tranen in de oogjes. Dat van die centjes, dat kon hem nog niet eens zoveel schelen, maar dat morgen wel weer in de krant zou staan dat oom voorzitter een belangrijke prijs had gekregen, dat deed hem wel verdriet.  De kleine moest zich dan ook op de tong bijten om geen lelijk woord te gaan zeggen, maar hij hield zich wijselijk in. Tegen oom voorzitter kon hij toch niet op.

En zo zie je maar weer, jongens, kleuren maken de man.

Dit bericht is in opdracht van de Raad van Toezicht geconcipieerd door coomunicatie-adviesbureau Waterdonk & Co

VOLGENDE UPDATE

Dit communiqué van communicatie-adviesbureau Waterdonk & Co is vormgegoven door MESSIAEN Design.

DUURZAAM COMMUNICEREN

Als een kristalhelder bergbeekje liep het water de kleine in de mond, alleen al bij de gedachte aan zijn verjaardagseten van vanavond. Gefrituurde leeuwerikentongetjes op een bedje van alfalfa, huisgemaakte pasteitjes, gevuld met verse bospaddestoelen van het seizoen, en buiten de kaart om had hij ook nog een mousse van wilde rivierkreeftjes met Toscaanse limoenmayonaise gemaakt. De visite zou niet teleurgesteld worden, er was immers voor elk wat wils. Nu alleen nog wat Chablis in de koeling leggen en de tafel mooi aankleden en wat de kleine betreft konden zijn vriendjes dan gezellig zijn verjaardag komen vieren.

Maar wat was dát? Wie kwam daar nu in een Hummer het pad oprijden? Dat leek warempel de voorzitter wel! Welaan jongens, het wás ook oom voorzitter, met een grote stamper onder zijn arm. "Táááárara, potje met vet, al op de tafel, gezet", zong oom voorzitter. Hij had er echt zin in, vandaag. "Gaat es even aan de kant, jochie, ik help wel even met het eten, maar pas op je vingers, want dit is geen misselijke stampert". Nog voordat de kleine beleefd bezwaar had kunnen aantekenen, had oom voorzitter alle gerechten al in één grote trog gemikt en zijn grote stamper er op losgelaten. "Ziezo, klaar is Kees alweer. Kijk jong, zó maak je een goeie stamppot!", sprak oom voorzitter tevreden.

Beteuterd aanschouwde de kleine de walmende trog. Bijna had hij een middelvingertje naar oom voorzitter opgestoken, maar hij wist zich nog net op tijd te beheersen. Oom voorzitter kon namelijk nogal driftig reageren en je kon maar beter geen risico nemen.

En zo zie je maar weer, jongens, wie jarig is is nog niet jarig!

Dit bericht is in opdracht van de Raad van Toezicht geconcipieerd door coomunicatie-adviesbureau Waterdonk & Co